„საკუთარი თავით მხოლოდ მაშინ ვარ კმაყოფილი, როცა რაიმე ახალს ვაკეთებ და ჯერ კიდევ გაუვლელ თოვლზე ვდგამ ფეხს“
არინა თავაქარაშვილი ერთ-ერთია იმ მასწავლებლთა შორის, რომლისთვისაც მთელი თავისი საქმიანობა დემოკრატიულ ღირებულებებს ეფუძნება.
მარიამ ბიბილაშვილმა ბავშვობის ოცნება 2003 წელს აისრულა და გორში „VIP სალონი“ გახსნა. თავდაპირველად სილამაზის სალონში 5 ადამიანი მუშაობდა. გახსნიდან 15 წლის შემდეგ, სალონში 15 ადამიანია დასაქმებული.
გორში მცხოვრები ვიქტორ ქარქიშვილი რამდენიმე თვის წინ ფესტივალ "ოქროს ფრინველის" გამარჯვებული გახდა. უკრაინაში ჩატარებულ კონკურსში, პარაცეკვის კატეგორიაში, ვიქტორმა 1 ადგილი დაიკავა.
რისკი, შრომისმოყვარეობა და ალღო, - ასეთია ჯუნა შიუკაშვილის წარმატების ფორმულა. ის გორში სილამაზის სალონების ქსელის “GOLD” დამფუძნებელი და მფლობელია.
თუ ძველისძველი ჩარხის ხმა წეროვანის დევნილთა დასახლებაში გაისმა, მეზობლები ხვდებიან, რომ ზაზა გათენაშვილი მუშაობას შეუდგა. ხეზე კვეთის ოსტატი, უკვე მეათე წელია, წეროვანის დევნილთა დასახლებაში ცხოვრობს. გათენაშვილი ახალგორიდანაა. წეროვანში 2008 წლის ომის შემდეგ დასახლდა.
გორში, სეირნობისას, ძველი ხის კარები ალბათ ბევრ ჩვენგანს შეუმჩნევია. თუმცა მათ, ვისაც ამ კარებისთვის ყურადღება არ მიუქცევიათ, მათი ნახვა ანი პაპელიშვილის ფოტოებზე შეუძლიათ.
ბავშვობაში ხმელი ფოთლების, წიწვების, სხვადასხვა „ტყის ნობათი“ გახდა მარინა ბეგლარიშვილის შთაგონების წყარო. აგროვებდა და ინახავდა. გონებაში ხატავდა, ძერწავდა, ქმნიდა ესკიზებს. არავის უსწავლებია, ნელ-ნელა, მოგვიანებით თავად ისწავლა ყველაფერი.
ავტორი: ნინო მინდიაშვილი
მოგესალმებით მზიანი ისრაელიდან, ამ დალოცვილი და მადლიანი მიწიდან. დავიბადე ცხინვალში. იქ გავიზარდე. სასკოლო განათლება კი ზემო ნიქოზში მივიღე. მიყვარს ჩემი სოფელი. ახლაც კიდევ უფრო მეტად, ვიდრე ბავშვობაში.
მიუხედავად იმისა, რომ ბავშვობიდანვე ეხერხებოდა ხელსაქმე, იცოდა ქსოვა და კერვა, ნატალია გიუნაშვილმა საკმაოდ გვიან, ერთ-ერთ საჯარო სკოლაში შრომის პედაგოგად მუშაობის შემდეგ გადაწყვიტა, რომ მაკრამე და ნაჩეჩით ქარგვა ესწავლა.
გობელენი, თექა - ნინო კორკოტაშვილი ხალიჩებს ძირითადად ამ მასალებით ამზადებს. ის იმ იშვიათ ხელოვანებს მიეკუთვნება, ვინც თვითნასწავლი არ არის. ნინოს ივ. ჯავახიშვილის უნივერსიტეტის სახვითი და გამოყენებითი ხელოვნების ფაკულტეტი აქვს დამთავრებული.
ზურა მურადაშვილს ბავშვობიდან უყვარდა „ჩხირკედელაობა“. ამბობს, რომ ბევრი რამის შეკეთება შეეძლო, თუმცა ერთი კონკრეტული საქმით არასდროს ყოფილა გატაცებული.
ავტორი: მაია ბოლაშვილი
ივლისის მზე იწვერება დიცის თავზე. ჯერ კარგადაც არ გათენებულა, მარა უკვე ეტყობა, რა ხვატიცაა მოსალოდნელი. მთელი ღამე თეთრად გაათენა. ლოგინში ციბრუტივით იტრიალა, გადაბრუნდა და გადმობრუნდა, ან რა დააძინებდა? მოურწყავ, სიცხისგან გადამხმარ მიწაზე ფიქრი მოსვენებას არ აძლევდა, ვეფხვივით ბორგავდა და რკინასავით გაუტეხელს დროდადრო ცრემლიც მოადგებოდა თვალზე, ოღონდ რა თქმა უნდა, ყველასგან მალულად. ცრემლს ვის დაანახვებდა?
ავტორი: მარიამ გიგაშვილი
ყველაფერი ჯერ კიდევ მაშინ დაიწყო, როცა 11 წლის ვიყავი. სკოლაში გერმანულის სწავლა დავიწყე და გადავწყვიტე, სკოლის დამთავრების შემდეგ აუცილებლად გერმანიაში წავსულიყავი. წლები გადიოდა და აზრს არ ვიცვლიდი. 17 – 18 წლის ასაკში სკოლაში შევწყვიტე გერმანულის სწავლა და რატომღაც ეს იდეაც დავივიწყე. გავხდი სტუდენტი, დავდიოდი ჩვეულებრივად უნივერსიტეტში. სულ ვწუწუნებდი, რომ არაფერი საინტერესო არ ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში. მეორე კურსზე ვიყავი ჩემმა მეგობარმა რომ მითხრა გერმანიაში ვაპირებ წასვლას და შენც წამოდი, აქ რას აკეთებ და რა პერსპექტივა გაქვსო. უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ სამსახურს ან იშოვი ან არა და თუ იშოვე, კი იცი, რომ ის ხელფასი, რაც უნდა გქონდეს ვერაფერს გაგიხდებაო. რომ დავფიქრდი, ყველაფერი რეალური იყო. გავიხსენე ბავშვობის დროინდელი ოცნებაც და უკვე განხორციელებას შევუდექი.