ავტორი: ლალი გიგაური
მე ლალი ვარ და ემიგრანტი... ვერ ვიტან ამ სიტყვას. მთრგუნავს მაგრამ რას ვიზამთ?! 24 წლის ვიყავი, როდესაც სრულიად მოულოდნელად ყველაფრის დატოვება და საქართველოდან წამოსვლა გადავწყვიტე. გეგმები არ მქონდა. მინდოდა, ცოტა ხნით ყველაფრისგან და ყველასgან დამესვენა. აი ასე, ავდექი და წამოვედი. ბოლო საათებში ჩალაგებული ბარგით. თბილისში, სტამბულში და ფრანკფურტშე ერთი აზრი მიტრიალებდა თავში: რას აკეთებ?
ავტორი: მაია ბოლაშვილი
არ მახსოვს და არც ვიცი, ვისი ნათქვამია "დრო სუნთქვასავით ფერ გადასულიო", თუმცა რაც წლები გადის, სულ უფრო და უფრო ვრწმუნდები, რომ ცხოვრება მართლაც სულ ერთი წამია, - ერთდროულად მშვენიერი, ულმობელი, სუნთქვაშემკვრელიც და გულისდამწყვეტიც...
ანა თოფჩიშვილი სამკაულებს ამზადებს. განსაკუთრებით უყვარს საყურეების კეთება. თუმცა, მისი ნამუშევრების თვალიერებისას რწმუნდები, რომ ყველა სამკაული განსაკუთრებულია მისთვის.
ავტორი: ია ღვინიაშვილი
მივესალმები ჩემს საქართველოს და მოვეფერები ჩემს უსაყვარლეს ქართველ ხალხს, ავსტრიის დედაქალაქიდან.
წლების წინ რომ გეკითხათ, ვიცხოვრებდი თუ არა სხვა ქვეყანაში, დაუფიქრებლად გიპასუხებდით, რომ არა! დღეს კი მეც ემიგრანტი მქვია!
ავტორი: ია ღვინიაშვილი
29 იანვარია, დილის 8 საათი. ვენაში ახალი სამუშაო დღე იწყება. სანამ საქმეს შევუდგები, ფეისბუკზე შევდივარ და იმ რამდენიმე კითხვას, რომელიც სულ მაწუხებს, საჯაროდ ვწერ:
რას ფიქრობს დედა, რომელიც ემიგრანტია და ყოველთვიურად (მოხუცი უმყოფოს კარგად ღმერთმა) საკუთარ შვილს რაღაც თანხას უგზავნის, რათა ბავშვს ,,თავანი" არ დარჩეს ჩაუბარებელი და რას ფიქრობს კაზინოდან გამოსული ჯიბეებგაყვლეფილი შვილი, როცა საუთარ დედას აგინებს ბოღმის ამოსაღებად, ან იმის გამო, რომ მეტი არ გამოუგზავნა?!
რუბრიკის "ნაწყვეტი დღიურიდან" სტუმარია ექსპერტი თვითმმართველობის საკითხებში და ლექტორი არინა თავაქარაშვილი.
ნათია გელაძეს არ სჭირდება რაიმე განსაკუთრებული განწყობა ან სივრცე მუშაობისთვის. ამბობს, რომ როგორ ხასიათზეც არ უნდა იყოს, მუშაობის პროცესში ყველაფერი ავიწყდება და თავიდან ბოლომდე საქმეზე ფიქრობს. ამჟამად, მუშაობს სამკაულებზე, რომლებსაც ტყავისგან, ზამშისგან და ბარხატისგან ამზადებს.
ნონა ბარიშვილის ნათელი ფერების სამყარო ახლა საქართველოდან შორს არის. ზის ყოველ საღამოს ქართულ მოგონებებთან ერთად და ახლა უკვე თავისი ხელით დამზადებულ სამკაულებს დაჰყურებს, ეფერება, რომლებიც დიდი ხანი არ არის რაც სამშობლოდან მასთან „ჩაფრინდნენ“.
გატეხილი ჭიქა, გაწყვეტილი მძივი - სხვისთვის უმნიშვნელო და გამოუსადეგარი ნივთი ნათია მჭედლიშვილისთვის ხშირად ძვირფასი ყოფილა. ასეთი დღესაც ბევრი აქვს სარდაფში. ბავშვობიდან აგროვებს და ახალ სიცოცხლეს აძლევს. თავად უყვარს ყველაფერი, რასაც აკეთებს. ეს იქნება სამკაული, სურათის ჩარჩო თუ ზარდახშა.
ავტორი: გვანცა კაკაშვილი
16 იანვარია. გვიანია. არ მძინავს. მანდ უკვე 17 გათენდა. უკვე 2 წელია, დროს სულ ორად ვითვლი, აქ და საქართველოში. სულ მეფიქრება, რას აკეთებენ ახლა ჩემები, ამ დროს. ალბათ დილის ფაცი-ფუცში არიან, სამსახურებში გარბიან. ხშირად მინდა მოვყვე ხოლმე, როგორია ერთი ოჯახის ცხოვრება სამშობლოსგან ძალიან შორს, ნიუ იორკში. მინდა, ჩემიანებს მოვუყვე, მშვიდად, ჭიქა ყავასთან. ყველას, ვისაც წამოსვლა უნდა.
ავტორი: სალომე აფციაური
ყოველ დილით 7-8 საათზე ვდგები და სკოლაში მივდივარ. ჩემი სახლიდან სკოლამდე 17 წუთის სავალი გზაა - დავითვალე, არც მეტი, არც ნაკლები, 17 წუთის. საინტერესო დამთხვევაა, საქართველოში ჩემი სახლიდან ინგლისური ენის სკოლამდეც 17 წუთის სავალი გზა იყო და დიახ, ისიც დათვლილი მქონდა.
მალე 70 -ის გახდება და იმ პერიოდს იხსენებს, 5 წლის რომ იყო და პირველი ხელნაკეთი ნივთი შექმნა. 11-12 წლის ასაკში უფრო სერიოზული ნაქარგები გაჩნდა. ახლაც შენახული აქვს მაშინ მოქარგული ჯვარი. ამბობს, რომ ქარგვა ბიცოლამ ასწავლა და შეაყვარა. დედა სერიოზულად არ უყურებდა მის საქმიანობას.
ავტორი: სანდრო მიქელაშვილი
უკვე ხუთი თვეა, რაც ამერიკის შეერთებულ შტატებში ვარ, მომავალ ლიდერთა გაცვლითი კონურსის, ფლექსის ფარგლებში. ეს დრო საკმარისი აღმოჩნდა ჩემთვის, რომ კარგად შევგუებოდი აქაურ რეჟიმს და ყოველდღიური ცხოვრების ტემპისთვის ფეხი ამეწყო.
„ხელნაკეთი ნივთები“ - თუ რომელიმე თქვენგანი ფეისბუქის საძიებო სისტემაში ამ ორ სიტყვას ჩაწერს, მარტივად მიაგნებს იმ ფერად-ფერად ნივთებს, რომლებსაც ორი მეგობარი ქმნის.