ტრანსპორტი და მისი რეგულაცია, მთელი ქვეყნის მასშტაბით, ერთ-ერთი ყველაზე დიდი გამოწვევა რომ არის, დიდი კვლევა და ძიება არ სჭირდება. მუნიციპალური ტრანსპორტის საკანონმდებლო და მარეგულირებელი ჩარჩოს გაუმართაობას და მასთან დაკავშირებულ პრობლემებს, როგორც ჩანს, მთავრობაშიც აცნობიერებენ. უფრო მეტიც, მოგვარებაც კი სცადეს. მაგრამ როგორ - აი, ეს არის საარკო ამბავი.
ავტორი: ეკა ღვინიაშვილი, ფსიქოლოგი, სპეციალური განათლების მაგისტრი
„შიში შეიქმს სიყვარულსა?“ კი, ეს ნამდვილად ასეა, თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ შიშის დროს იზრდება აფილაციის მოთხოვნილება. რა თქმა უნდა, ადამიანები ერთმანეთისგან განსხვავდებიან აფილაციის მოთხოვნილებით, მაგრამ ეს უმეტესად ასეა.
ავტორი: გიორგი ედიშერაშვილი
როგორც წესი ჩემს გადაწყვეტილებებს, ცხოვრება გავაგრძელო სხვა ურბანულ სივრცეში, ახლო გარემოცვა (სამეგობრო, ოჯახი) ყოველთვის სკეპტიკურად აფასებს. არადა, ბოლო ათწლიანი ცხოვრება სხვა არაფერია თუ არა ახალ კულტურასთან და საზოგადოებასთან ინტეგრაციის პროცესი.
ავტორი: ჯუნა შიუკაშვილი
სილამაზის სფეროში ბიზნესის დაწყება ამ დარგის სიყვარულმა გადამაწყვეტინა. საკუთარი სალონის გახსნამდე კოსმეტოლოგად ვმუშაობდი 15 წელზე მეტი. ერთ-ერთი მთავარი გადამწყვეტი ფაქტორი საკუთარი სალონის გახსნისა, საქმის სიყვარულთან ერთად, ჩემი პაციენტების სიმრავლე იყო, თუმცა ყველაზე დიდი როლი ითამაშა სურვილმა, რომ შემექმნა მეტი სამუშაო ადგილი გორელი ქალბატონებისთვის. დღეისთვის ჩვენს ფილიალებში 60-მდე ქალბატონია დასაქმებული, ჩვენთან მოსულ მომხმარებელს კი შეუძლია 40-მდე დასახელების პროცედურით ისარგებლოს.
ავტორი: დავით ახლოური
ქართველმა რომ ღირსეულად გაუძლო ისტორიულ ქარტეხილებს, ათას განსაცდელს და მოვიდა დღემდე თავისი ეროვნული თვითმყოფადობით, ზნე-ჩვეულებებით, რწმენით და კულტურით, ამაში ჩვენს ეროვნულ მწერლობასაც მიუძღვის ლომის წილი. მორალისა და ზნეობის სადარაჯოზე მდგარი მწერალი ქვეყნის სახეც იყო და ეპოქის დესპანიც. ამის საუკეთესო მაგალითი თერგდალეულები იყვნენ - მეცხრამეტე საუკუნის სამოციან წლებში საზოგადოებრივ ასპარეზზე გამოსული ახალი თაობა, რომელმაც საქართველოს გადარჩენა დაისახა მიზნად და ღირსეულად შეასრულა ეს მისია. ამიტომაც შერაცხა მომავალმა თაობამ მათი იდეური წინამძღოლი ილია ჭავჭავაძე ერის სულიერ მამად.
ავტორი: მიშა ჩიტაძე
ამბის მოყოლას შორიდან დავიწყებ:
2008 წლის ომის შემდგომ, საერთაშორისო დახმარების ზრდასთან ერთად, მკვეთრად გაიზარდა მოთხოვნა გორის მუნიციპალიტეტის მხრიდან საერთაშორისო და ადგილობრივი ორგანიზაციების თანადაფინანსებაზე, რაც საკრებულოსგან ყოველ პროექტზე ბიუჯეტში ცვლილებას ითხოვდა და დაკავშირებული იყო რუტინულ და დროში გაწელილ ბიუროკრატიულ პროცედურებთან. შექმნილ პრობლემაზე საპასუხოდ, გორის მუნიციპალიტეტის საკრებულომ დაამტკიცა თანადაფინანსების პროგრამა, რის ფარგლებშიც ადგილობრივ ბიუჯეტში გაიწერა თანადაფინსებისთვის გამოყოფილი თანხა. ამ გადაწყვეტილებით ადგილობრივმა ხელისუფლებამ შეძლო, ზედმეტი პროცედურების გარეშე და ოპერატიულად გადაეჭრა ადგილობრივი მნიშვნელობის პრობლემები.
პროგრამის შემოღებით გაჩნდა შესაძლებლობა, მისი მოქმედება გავრცელებულიყო არა მხოლოდ საერთაშორისო და ადგილობრივ სსო-ებზე, არამედ სამეზობლო ამხანაგობებსა (კონდომინიუმების შემთხვევაში) და არარეგისტრირებულ კავშირებზეც (რამდენიმე მოსახლის გაერთიანება), რამაც 2009-10 წლებში ამ უკანასკნელთა რაოდენობისა და მათ მიერ რეალიზებული პროექტების მკვეთრი ზრდა გამოიწვია. დინამიკა პროგრამის მოცულობასაც დაეტყო: თუ პირველ წელს საკრებულომ მოცულობა მხოლოდ 50 000 ლარით განსაზღვრა, ორ წელიწადში იგი 200 000 ლარი გახდა.
მუნიციპალიტეტს მიეცა საშუალება, განეხორციელებინა ისეთი პროექტები, რომლებიც ცენტრალიზებული სისტემის პირობებში მის უფლებამოსილების ფარგლებს სცილდებოდა პირდაპირი ჩარევით, მაგრამ მეტისმეტად აქტუალური იყო მოსახლეობისთვის და დაუყოვნებლივ რეაგირებას საჭიროებდა. ამის კარგი მაგალითია სოფელ მეჯვრისხევის გაზიფიცირება: ომის შემდგომ სოფელმა დაკარგა წვდომა მიმდებარე ტყის მასივზე, საიდანაც მოპოვებული შეშა გათბობის ერთადერთ საშუალებას წარმოადგენდა და საქართველოს ერთ-ერთი ყველაზე დიდი სოფელი გათბობის გარეშე დარჩა. მოსახლეობამ, თავისი შესაძლებლობის ფარგლებში, შეაგროვა ფული და მატერიალური საშუალებები, ხოლო მუნიციპალიტეტმა შეავსო დეფიციტი და ეს საქმიანობა მუნიციპალიტეტის მხრიდან ჩაითვალა არა გაზიფიცირებად (რაც ცენტრალური ხელისუფლების კომპეტენციაში შეჭრა და შესაბამისად, კანონის დარღვევა იქნებოდა), არამედ მოქალაქეთა ინიციატივის მხარდაჭერად. ასეთი მაგალითები საკმაოდ ბევრია.
2015-2016 წლებში ცენტრალური ხელისუფლება შეეცადა, ჩარეულიყო პროგრამის მუშაობაში და მუნიციპალიტეტს არაფორმალურად მოსთხოვა პროგრამა სახელმწიფო შესყიდვების კანონის ფარგლებში ჩაესვა, რაც არ იყო კანონის სავალდებულო მოთხოვნა. იმ ეტაპზე, გორის საინფორმაციო ცენტრის ძალისხმევით, თემის საკრებულომ უარი თქვა ცვლილების განხორციელებაზე, მაგრამ შემდგომ მაინც შეიტანა ცვლილება ხსენებულ დებულებაში. იმ ეტაპზე ცვლილება მხოლოდ გორის თემის მუნიციპალიტეტს შეეხო, ხოლო სასოფლო და ქალაქის მუნიციპალიტეტების გაერთიანების შემდეგ ახალმა (გაერთიანებულმა) მუნიციპალიტეტმა თემის დებულებით იხელმძღვანელა და პროგრამის განხორციელების მექანიზმად დაამტკიცა.
შედეგად მივიღეთ ის, რომ შესყიდვების კანონის გამოყენებით, აბსოლუტურად გამოირიცხა მოქალაქეთა მონაწილეობა (როგორც შრომითი, ისე მატერიალური) პროექტის განხორციელების პროცესში და შემცირდა ხარჯთეფექტიანობა.
ქვემოთ მოყვანილი მაგალითი ნათლად წარმოაჩენს არსებული სისტემის ყველა ნაკლოვანებას.
სოფელ კოშკების შემთხვევა
მშვიდობის დემოკრატიისა და განვითარების კავკასიური ინსტიტუტის პროექტის – „ადგილობრივი თემი და ხელისუფლება განვითარებისთვის“ ფარგლებში ჩატარებულ სოფლის კრებაზე სოფლის მოსახლეობამ ყველაზე მწვავე პრობლემად ერთხმად დაასახელა მდინარეზე გადასასვლელი ბოგირის არარსებობა, რომლის გამოც მოსახლეობას სოფლის ერთი ნაწილიდან მეორეში მდინარეზე გადებული ფიცრის გადავლა უწევდა, ხოლო მძღოლებს – პირდაპირ მდინარეზე გავლა, რაც წვიმიან სეზონსა და ზამთარში პრაქტიკულად შეუძლებელი იყო. სოფელი მზად იყო, მიეღო შრომითი მონაწილეობა ბოგირის მშენებლობაში, ასევე, გამოეყო გარკვეული მატერიალური საშუალებები მშენებლობისთვის. ამასთან, პროექტით გათვალისწინებული იყო ამ პრობლემის მოგვარებისთვის თანადაფინანსება. ამ ფაქტორების გათვალისწინებით, ერთი შეხედვით, შეიქმნა იდეალური სიტუაცია მუნიციპალური თანადაფინანსების პროგრამის გამოყენებისთვის.
ჩვენი პირველადი შეფასებით, პროექტის ღირებულება, მოსახლეობის მონაწილეობის გათვალისწინებით, არ უნდა გასცდენოდა 10-14 ათას ლარს და საკმარისი იქნებოდა, მუნიციპალიტეტს შეეძინა საჭირო მასალები და განეხორციელებინა მშენებლობის ზედამხედველობა, ხოლო დანარჩენს სოფლის მცხოვრებნი საკუთარ თავზე იღებდნენ. აღმოჩნდა, რომ განხორციელებული ცვლილების გამო, ეს უკვე აღარ იყო შესაძლებელი და რომ არსებული რეგულაციების თანახმად, ეს სამუშაო უნდა განეხორციელებინა ტენდერის შედეგად გამოვლენილ გამარჯვებულ კომპანიას. ამ პირობამ საერთო პროექტის ღირებულება 23 000 ლარამდე გაზარდა დღგ-სა და მოგების გადასახადის გათვალისწინებით. ამასთან, გამოირიცხა ადგილობრივი მოსახლეობის შრომითი კონტრიბუციაც, რამაც კიდევ უფრო გაზარდა პროექტის ღირებულება.
აუცილებლად უნდა აღინიშნოს, რომ მუნიციპალიტეტმა გამოყო შესაბამისი სახსრები პროექტის განსახორციელებლად და ტენდერიც გამოაცხადა, თუმცა, სამწუხაროდ, იგი ჩავარდა, რადგან ვერ მოიძებნა კომპანია, რომელიც დაინტერესდებოდა მცირე მოცულობის პროექტის განხორციელებითა და შესაბამისად, მცირე მოგებით. იგივე შედეგით დამთავრდა მეორე ტენდერიც. მესამე ტენდერისთვის მუნიციპალიტეტმა გაამარტივა მოთხოვნები შემსრულებლის კვალიფიკაციასთან დაკავშირებით, მაგრამ, სამწუხაროდ, ეს ტენდერიც ჩავარდა.
გაჩნდა იდეა, რომ სამუშაოები ადგილობრივ სათემო ორგანიზაციას შეესრულებინა პირდაპირი მიყიდვის წესით, რომლის საშუალებასაც მესამე ტენდერის ჩავარდნა იძლეოდა. მაგრამ არსებული პრაქტიკის გათვალისწინებით, მუნიციპალიტეტმა უარი თქვა პირდაპირ შესყიდვაზე იმ მოტივით, რომ ამას აუცილებლად მოყვებოდა რევიზია ცენტრალური ხელისუფლებიდან. გაიმართა მოლაპარაკება ერთ-ერთ სამშენებლო კომპანიასთან, რომელიც თავდაპირველად დათანხმდა სამუშაოს განხორციელებას, თუმცა, რიგით მე-4 ტენდერში მონაწილეობა აღარ მიიღო, სავარაუდოდ, ისევ მცირე მოგების გამო.
მუნიციპალიტეტი თანახმ იყო, კიდევ ერთი ტენდერი გამოეცხადებინა და შემსრულებლად ადგილობრივ სათემო ორგანიზაციას შეეტანა განაცხადი, მაგრამ აქ თავი იჩინა უკვე სხვა პრობლემამ: მუნიციპალიტეტს ავანსის სახით, შესაძლოა, გაეცა პროექტის საერთო მოცულობის მაქსიმუმ 20%, რაც არ იყო საკმარისი აუცილებელი მასალების შესაძენად. ასე რომ, საეჭვო გახდება საერთოდ პროექტის რეალიზება.
ეს მაგალითი ცხადჰყოფს, რომ ერთი შეხედვით მცირე ცვლილებამ შექმნა პარადოქსული სიტუაცია და რადიკალურად შეცვალა თანადაფინანსების პროგრამის არსი, გამორიცხა მოსახლეობის შრომითი და მატერიალური მონაწილეობა და შესაბამისად, თემის ამაგი (ოწნერსჰიპ) მიღწეულ შედეგზე; ფაქტობრივად, გააორმაგა ღირებულება, დროში გაწელა პროცედურები (პრობლემის გამოვლენიდან და გადაწყვეტილების მიღებიდან ერთ წელზე მეტი გავიდა) და დიდი ალბათობით, მოსახლეობას დაუკარგა სურვილი, ხელში აიღოს ინიციატივა საკუთარი გარემოს გასაუმჯობესებლად.
აღსანიშნავია, რომ იგივე მექანიზმი მოქმედებს და შესაბამისად, იგივე ტიპის პრობლემები წარმოიშვება არა მხოლოდ ინფრასტრუქტურული, არამედ სოციალური, კულტურულ-საგანმანათლებლო და სხვა პროექტების თანადაფინანსების შემთხვევებშიც, რაც კიდევ უფრო მასშტაბურს ხდის ამ პრობლემას.
პრობლემის არსებობას კვლევის შედეგებიც ადასტურებს, რომელიც გორის საინფორმაციო ცენტრისა და სამოქალაქო საზოგადოების ინსტიტუტის მიერ პროექტის – “ადვოკატირება ეფექტური მონაწილეობისთვის” ფარგლებში განხორციელდა.
ყველა გამოკითხული (სსო-ები, ამხანაგობები, არარეგისტრირებული კავშირები, საინიციატივო ჯგუფები, მერიისა და საკრებულოს, ასევე, ინფრასტრუქტურის სამინისტროს წარმომადგენლები) ადასტურებს, რომ პროგრამა მოდერნიზაციას საჭიროებს, მაგრამ პრობლემა ამ დრომდე გადაუჭრელია.
პუბლიკაცია მომზადდა ევროპის ფონდის მხარდაჭერით, შვედეთის საერთაშორისო განვითარებისა და თანამშრომლობის სააგენტოს დაფინანსებით. მის შინაარსზე პასუხისმგებელნი არიან ავტორები. პუბლიკაციაში გამოთქმული ყველა მოსაზრება, შესაძლოა, არ ემთხვეოდეს ევროპის ფონდისა და შვედეთის საერთაშორისო განვითარებისა და თანამშრომლობის სააგენტოს ოფიციალურ პოზიციებს.
ავტორი: თამარ ედიშერაშვილი
საბჭოთა კავშირში კრიტიკული აზროვნება დანაშაულის ტოლფასი იყო. ამიტომ ის, ვინც “ზედმეტ” კითხვებს სვამდა, თუ სასჯელს გადაურჩებოდა, მისთვის საზოგადოებისგან იზოლირების მსუბუქი ფორმებიც არსებობდა, მაგალითად, შერაცხული იყო ინტრიგანად.
ამ დემაგოგიამ ისე კარგად იმუშავა, რომ ბოლო პერიოდში „არამკითხე მოამბეები” მართლაც კომიკური ფიგურებიღა დარჩნენ, დანარჩენი საზოგადოება აკადემიურად დუმდა.
ახლა კითხვებს ჟურნალისტები სვამენ და მათ წინააღმდეგ ბრძოლის ფორმები და სახელებიც შეიცვალა - ისინი ინათლებიან „მოსყიდულებად“, „ჩასაფრებულებად“ ან უბრალოდ „ნაცებად”.
საბჭოთა ხელისუფლება სიჩლუნგის, ანუ კითხვების არდასმის საფასურს თავისებურად იხდიდა. პირველ რიგში, შიმშილის პრობლემა ნამდვილად არ იყო. ამასთან ყველას მცირე მოსაპარს აძლევდა, რომ დანაშაულის განცდა ქონოდათ და წყნარად ყოფილიყვნენ.
უცნაური „დამნაშავეებიც“ გვყავდნენ, მაგალითად ექიმები, რომლებსაც ოფიციალურად დაბალი ხელფასი ქონდათ, მაგრამ ყველა პაციენტი ჯიბეში „ჩუმად“ უცურებდა ფულს, იმის ნაცვლად, რომ ასეთი ღირსეული პროფესიის წარმომადგენელს ყოველგვარი უხერხულობის გარეშე მიეღო თავისი შრომის საფასური. უამრავი მსგავსი სიმახინჯეებით გაივსო საზოგადოების ფსიქიკა და თუ კარგად დავუკვირდებით, როგორი პათოლოგიური ცხოვრების წესებიდან მოვდივართ (წესიერ ადამიანს უფხო და უნიათო შეერქვა), საკმაოდ დიდი პროგრესი განიცადა საქართველოს საზოგადოებამ, განსაკუთრებით სამოქალაქო სექტორისა და მასმედიის მიმართულებით.
მაგალითად, როგორც მინიმუმ უნდა გაგვიჩნდეს კითხვა, ერთი და იგივე ქვეყანაში, ერთი და იგივე დროს, რატომ მდიდრდება სხვა და რატომ ვღატაკდები მე?
თუ შეძლებული ადამიანის სიმდიდრის წყარო არის ნიჭი, ცოდნა და შრომა, უნდა გავიზიაროთ მისი გამოცდილება, მაგრამ ჩვენს ქვეყანაში სიმდიდრის კვალს უმეტესად ხელისუფლებაში ყოფნასთან ან მასთან გარიგებასთან მივყავართ.
პრობლემის გასაღები ჩვენს ხელშია, ჩვენი საარჩევნო ხმის სახით, რომელსაც საბჭოთა მენტალიტეტის გამო არ ვიყენებთ.
მაგალითად შოტლანდიაში, შუასაუკუნეებიდან მოყოლებული, ედინბურგის ცენტრში იკრიბებოდა მოსახლეობა, იწვევდნენ აუდიტორს და ისმენდნენ, როგორ გამოიყენა ადგილობრივმა ხელისუფლებამ მოსახლეობიდან აკრეფილი მოსაკრებელი. ეს ინტრიგანობად არ ითვლებოდა, ეს იყო ღირსების საკითხი, რომ მათი ნაშრომი არ გაეფლანგა დაქირავებულ მთავრობას. ამიტომ დღეს დამლაგებელს ყველაზე ცუდ შემთხვევაში საათში 20 გირვანქა სტერლინგზე მეტს უხდიან, რასაც აქ ჩვენი პროფესორიც ვერ ინატრებს. თუმცა ჩვენი პროფესორებიც და მუშებიც, შოტლანდილებისგან განსხვავებით, დუმილით ვადევნებთ თვალს, როგორ ღატაკდება ჩვენი ოჯახები და როგორ ივსება საჯარო მოხელეების სახლები, რომლებსაც მასმედიის საშუალებით ვადევნებთ თვალს, უფრო მეტიც, ზოგჯერ ვღიზიანდებით კიდეც, გვბეზრდება.
საინფორმაციო ნიუსი გვგონია ფინანსთა მინისტრის განცხადებაც, რომ ეკონომიკა კი სტაბილურად იზრდება, მაგრამ ამის პარალელურად საზოგადოების გაღატაკება ჩვეულებრივი ამბავია. სინამდვილეში ეკონომიკის, როგორც დარგის ერთადერთი დანიშნულება არის მატერიალური დოვლათის გადანაწილება და გამოდის, რომ ფინანსთა მინისტრი თავისი განცხადებით აღიარებს კორუფციის მაღალ დონეს, ანუ ადასატურებს, რომ გაზრდილი ეკონომიკის მთელი სიკეთე თავს იყრის საზოგადოების მცირე ნაწილის ხელში და დანარჩენი კი შეუქცევადი სიღატაკისთვის არის განწირული.
გვეშველება რამე?
კი, და ისევ შოტლანდიელებს დავესესხები. ისინი მთავრობას იმიტომ კი არ აკონტროლებდნენ, რომ ეკონომიკა იცოდნენ კარგად, არამედ, უპირველეს ყოვლისა, ღირსება და სიყვარული გააჩნდათ, დაჩაგვრის და გაძარცვის უფლებას არავის აძლევდნენ. ასეთმა კონტროლის სისტემამ გააჩინა პროფესიონალიზმზე და ხარისხზე მოთხოვნა, შექმნა ჯანსაღი კონკურენცია, ბიზნესი, სამუშაო ადგილები, დოვლათი. საკუთარი ოჯახის, საკუთარი კარმიდამოს დაცვიდან იწყება ქვეყნის შენებაც.
სიღარიბესთან შეგუება სირცხვილია და დაუშვებელია. ინტრიგანობასა და სიჩლუნგეს შორის არჩევანი კი არ უნდა ვაკეთოთ, არამედ ღირსებას უნდა მოვუხმოთ, რაც პატარაობიდან უნდა ჩავუნერგოთ შვილებსაც, რომლებსაც უმეტესად ესმით: „ჩვენ ვინ გვკითხავს“, „მთა და ბარი არავის გაუსწორებია“, ,,ხალხისთვის არავინ არის“, „შეჩვეული ჭირი ჯობისა შეუჩვეველ ლხინს“ ... ამით შვილებს ვუკარგავთ საკუთარი თავის რწმენასა და პატივისცემას და შემდეგ მას ყველა იმდენს აკადრებს, რამდენსაც აიტანს.
ჯერ ჩვენ ვიყოთ ჩვენი თავისთვის და მერე ვაიძულოთ სხვაც (დაქირავებულ მთავრობას ვგულისხმობ), მაგრამ ამისთვის უნდა გიყვარდეს, სიყვარულმა არ უნდა მოგცეს ხელის ჩაქნევის უფლება.
ბოლოს, ცნობილი სენტენციით დავამთავრებ ჩემს ნააზრევს:
„ცხოვრება არის სიყვარული,
სიყვარული არის ზრუნვა,
ზრუნვა არის ბარაქა,
ბარაქა არის ცხოვრება!„
ჩვენი ცხოვრების წესზეა დამოკიდებული ჩვენი ბარაქა!
პუბლიკაცია მომზადდა ევროპის ფონდის მხარდაჭერით, შვედეთის საერთაშორისო განვითარებისა და თანამშრომლობის სააგენტოს დაფინანსებით. მის შინაარსზე პასუხისმგებელნი არიან ავტორები. პუბლიკაციაში გამოთქმული ყველა მოსაზრება, შესაძლოა, არ ემთხვეოდეს ევროპის ფონდისა და შვედეთის საერთაშორისო განვითარებისა და თანამშრომლობის სააგენტოს ოფიციალურ პოზიციებს.
ავტორი: ეკა ჯაფიაშვილი, ფსიქოლოგი
ადამიანის სხეულს ისევე სჭირდება ძილი, როგორც ჰაერი და საკვები. უფრო მეტიც, საკვების გარეშე მას შეუძლია 1 თვეზე მეტი იარსებოს, ხოლო უძილობა ორგანიზმში - შეუქცევად პროცესებს, 5-7 დღის შემდეგ კი, სასიკვდილო შედეგს იწვევს.
ავტორი: ოთარ კვირიკაშვილი
უამრავი აქტუალური თემიდან დღეს საქართველოში ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი არჩევნებთან დაკავშირებული საკითხებია. წლებია, ჩვენი ქვეყანა ამ სფეროში მრავალი წარმატებული ქვეყნის მაგალითის დამკვიდრებას ცდილობს, თუმცა უკანასკნელ პერიოდში თანამედროვე ტექნოლოგიების უსწრაფესი განვითარება ჩვენი ქვეყნის საარჩევნო სისტემაზე ჯერჯერობით არ ასახულა. არადა ამ საკითხისადმი პროფესიონალების მხრიდან სერიოზული მიდგომები არა მხოლოდ ქვეყნის დემოკრატიულ განვითარებას შეუწყობდა ხელს, არამედ ქვეყნის ეკონომიკასაც მნიშვნელოვან დანაზოგს შესძენდა.
ავტორი: გიორგი ოგანესიანი
ახალგაზრდა დემოკრატიის ქვეყანაში, როგორიც საქართველოა, მიღებულია ცნება „პოლიტიკა, როგორც ბინძური საქმიანობა.“ საზოგადოებაში, განსაკუთრებით ახალგაზრდებში, პოლიტიკა, როგორც საქმიანობა, დაკნინებულია. ამ ქვეყნის მომავალ თაობაში ძალიან დაბალია ინტერესი, ჩაერთონ პოლიტიკურ საქმიანობაში. ასევე, პოლიტიკაც არ წყალობს ახალგაზრდებს და უნდა ითქვას, რომ პოლიტიკური ვაკუუმის გარღვევა, ახალგაზრდებისთვის წინაღობად რჩება.
ავტორი: საბა წიწიკაშვილი
რამდენიმე წლის წინ, ერთ-ერთ პატარა სოფელში ვიყავი, რომელსაც ვაკე ჰქვია. თავიდანვე ჩემი ყურადღება სოფლის ამ სახელწოდებამ მიიქცია. აქ ძირითადად ეთნიკური ოსები ცხოვრობენ.
ავტორი: თენგო ცერცვაძე
ყველაზე დიდი მინუსი, რომელიც ჩვენ ქალაქს მუდამ მიჰყვება, ისაა რომ აქ ტურისტი ღამის გასათევად არ ჩერდება და თუ გაჩერდა, მაშინ თითქმის არაფრის შეთავაზება არ შეგვიძლია იმისთვის, რომ აქ ფული დახარჯოს. სწორედ ამიტომ, საჭიროა ტურისტული შესაძლებლობების განვითარება. მიუხედავად მრავალფეროვანი ლანდშაფტისა და მდიდარი კულტურული მემკვიდრეობისა, რომელიც გორის გარშემო უხვადაა, ქალაქი მაინც არ გამოირჩევა ტურისტული შესაძლებლობების მრავალფეროვნებით.
ავტორი: კობა კოპაძე
ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ იმ თეატრში მოვხვდებოდი და იმ მსახიობების გვერდით მომიწევდა სცენაზე დგომა, რომლებსაც დარბაზიდან ვეტრფოდი, როგორც მაყურებელი.
ავტორი: მაია ტურაშვილი
მინდა გავამხნეო ყველა, ვინც მძიმე სენს ებრძვის ან ქრონიკულ დაავადებებს. ყველა დაავადება თავისებურად რთულია და თითქმის ყველა სიცოცხლისთვის საშიში, მაგრამ როდესაც ადამიანები იგებენ რომ სიმსივნე აქვთ, გლოვას იწყებენ და ემშვიდობებიან სიცოცხლეს.